Έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια ζοφερού γοτθικού γκρίζου και άπειρων καθημερινών στενών επαφών στο μετρό της γαλλικής πρωτεύουσας, ήρθε το πρωινό εκείνο που μ” έκανε να πάω στην γραμματεία της σχολής και να πω, πώς δεν αντέχω άλλο. ΝΑΙ! Με κούρασαν οι ψεύτικες διαπροσωπικές σχέσεις, η απουσία εγκάρδιων ανθρώπων, το άσχημο βουτυρένιο – άνοστο φαγητό των Γάλλων ! (μην αναφερθώ για την γαλλική ειρωνεία που σκοτώνει). Κατάλαβε επιτέλους, ότι άλλο ευρωπαίοι και άλλο μεσογειακή λαοί, άλλο ταπεραμέντο άλλα γνωρίσματα. Τέλεια λοιπόν, η σχολή μου ενέκρινε την φοίτηση από απόσταση. Το φθινόπωρο ξενοικιάζω και φορτώνω το αυτοκίνητο μου, με κατεύθυνση την εξωτική Ελλάδα, μέσω Βαλκανίων. Ξεφορτώνω και ψάχνω τι μπορώ να κάνω στα παλιά μου λημέρια από μηδενική βάση, μίας και έχω χάσει επαφές μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Παραδόξως, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα βρήκα ενδιαφέροντα άτομα με τα οποία, επιτέλους μπορώ να μιλήσω και να κάνω τα ΠΑΝΤΑ.
Όταν διάβασα για πρώτη φορά για το σύνδρομο των Παρισίων, γέλασα πολύ και σκέφτηκα τους Ασιάτες φορτωμένους με σακούλες του Λουί Βιτόν να τρέχουν να προλάβουν να παντρευτούν στο δημαρχείο, να βγάλουν σέλφι, και να φάνε γαλλική κουζίνα. Παρομοίως, μία παρόμοια λατρεία διέκρινα και από τους Έλληνες. Δηλαδή, με είπαν τρελό που έφυγα, αυτοκαταστροφικό και λούζερ. Ok guys! Θέλει ιδιαίτερη διαχείριση να εξηγήσεις σε κάποιο, που έχει διαμορφώσει μια παγιωμένη εικόνα, είτε από ρομαντικές παριζιάνικες ταινίες είτε από ένα υπερβολικό μαρκετισμό, που έχει πέσει πάνω σ “αυτήν την εξιδανικευμένη πόλη! Ο αντίλογος μου είναι απλός σ “αυτή την παριζιάνικη λαγνεία: Ρε παιδιά, «Δεν έχει καλό καιρό ούτε τόσο όμορφα κορίτσια-αγόρια, όπως στις ταινίες», «Η τέχνη δεν έχει γεωγραφική τοποθεσία ούτε διδάσκεται από καθηγητές» , «Τα πανεπιστήμια μπορεί να έχουν μεγάλες βιβλιοθήκες αλλά είναι εξίσου χύμα σε οργάνωση σε σχέση με την Ελλάδα». Η απομυθοποίηση ενός ιδεαλισμού είναι κάτι τόσο επώδυνο γι” ένα άνθρωπο
Το ίδιο συνέβη και γι” εμένα, όταν έφυγα φοιτητής στο Παρίσι, εγκαταλείποντας την επιλογή που είχα για φοίτηση στα Γιάννενα. Με θυμάμαι να λέω μετά το δεύτερο εξάμηνο στο Παρίσι «Αυτό ήταν όλο; Που είναι η ανέμελη φοιτητική ζωή που κάνουν οι φίλοι μου στην Ελλάδα;». Πλέον ισορροπώντας στον νεανικό μου παρορμητισμό, διαπιστώνω ότι μπορεί στην Γαλλία να γνώρισα νέες επιρροές, να δούλεψα και να ταξίδεψα πολύ όμως δε βρήκα την ήρεμη δυναμική της Ελλάδος, όπως να καθίσεις και να δείς με τα μάτια σου έως εκεί που φτάνει το ατέλειωτο γαλάζιο της θάλασσας. Τα Ευρωπαϊκά ποτάμια και λίμνες σου προσφέρουν ασφάλεια και αποκατάσταση, όμως είναι βουβά και σκούρα. Προσωπικά προτιμώ τη ζεστή κόλαση της Μεσογείου, παρά την παγωμένη κόλαση της δύσης. Είμαι ο Χρήστος και ξεκίνησα να κάνω φοιτητική ζωή στα 24… mycampus.gr
Σχόλια (
)
|